We mochten haar wel loslaten, maar niet verder dan een paar centimeters van haar zijde wijken. En ze fietste! Tegen de moeder van het vriendinnetje zei ze de volgende dag achteloos: "oh, dat kan ik ook hoor."
Ze vindt het in ieder geval erg leuk (toch het belangrijkste!) en soms heeft ze van alle spanning zo de slappe lach dat ze bijna van haar fiets kukelt en we toch niet voor niks er naast lopen :-)